Dedi ki

Dedi ki,
gözlerim daha görmek istemir bu qeder qarışıq rengleri,
ele hemişe de qaranlıqlar fonunda eriyib itirler,
olurlar qapqara.
Niye ağı yoxdur meselen?
Niye bu zülmetin çökdüyü dünyada insanlığın rengi bu qeder solğun,
bu qeder ölezimiş halda?
Ve bu qaranlıq ortam günümün tam 24 saatını alır qesdime duraraq.

Dedi ki,
ayaqlarım daha bezib yürümekden,
daşımaq istemir bu qeder ağrıdan yüklü bedenimi.
Her gece ayaqlarımın üsyanını dinleyirem isti su vannasından sonra yatağa uzanıb onunla baş-başa qalanda.
Ve bu yük her gün,
her gün daha da eyir sol yanımı.

Dedi ki,
ellerim daha isinmir nefesimden.
Ciyerlerimden gelen bumbuz havanı her defe üfürdükce üşüyür ellerim.
Kimden bir el qızdıracaq nefes isteyim ki,dostum?
Kimden uma bilerem ki,
bu sersem isteyi?
Kime deye bilerem ki,"mene birce isinmelik isti nefes ver?"
Ve bu bumbuz hava kütlesi her gün daha çox üşüdür ruhumu.

Dedi ki,
başımda dumanlı bir yaşam hekayesi yaşanır.
Obrazları da ele bir tek menfini oynayır beynimde.
Elil arzular dolaşır bedenimde,
Kimisi lal,kimisi kor,kimisi kar...
Bütün fikirler bu görmez ortamda bir-birini görmeden bir-birinin yanından sürtünüb keçir.
Ve bu dumanlı beyinde her gün fikirlerin qezası baş verir yürüdükleri yolda.

Dedi ki,
üreyim bu qeder yükle hele de döyünür,
nedense daş kimi sessiz olacağına inanmışdım bir zamanlar,
ya da qefil menden imtina edeceyine.
Bezen hiss etmirem çırpındığını,
elimi astaca qoyuram sineme ve döyüntülerini sayıram,
normal yaşdığına emin olmaq üçün.
Ve ne qeribesi odur ki,
bütün bedenime yaşamaq dersi verir üreyim ne qeder zor olsada...